Hels weekendje Wales

Hallo,

Afgelopen vrijdag zijn we vertrokken naar Wales. Iets waar we dus eigenlijk absoluut geen zin in hadden aangezien het “wandelen” waar ze het over hadden, gewoon die-hard doorlopen en klimmen zou zijn. Dit zou dan of een lange route van 9,6 mile zijn of een kortere van nog steeds een mile of 5/6. De lange zou zo’n 9,5 uur duren en de korte een uur of 6. Joepie, en dat voor iemand die nog nooit in de bergen heeft gelopen. Het zou dus een veelbelovend weekend worden en het weer zat ook heel erg mee; superveel regen en wind.

Lize en ik hadden lekker vrijdagmiddag alvast pannenkoeken gebakken om mee te nemen tijdens de wandeling. We werden geadviseerd om veel laagjes aan te trekken, een muts op de zetten en handschoenen te dragen, want het zou nog wel eens koud kunnen zijn daar boven op die berg. Ook zei er iemand dat we maar een Mars-bar mee moesten nemen, mochten we energie nodig hebben als we onverwacht verdwaald zouden raken...... En dan ook nog het verzoek om een fluitje en een compas mee te nemen. Lekker overdreven. Dus met veel tegenzin hebben we vrijdag onze spullen ingepakt en zijn we met alles (slaapzakken, kussens, vele laagjes kleding, bergschoenen, regenjassen en twee rugzakken met eten) naar het ziekenhuis gelopen, waarna we al bijna dood waren. Vanaf daar zouden we met een man, Paul genaamd, meerijden naar Llanberis (uitgesproken als Glanberis, met een echte Nederlandse “g” en “r”).

Na een uur of 4 (inclusief onderweg eten) arriveerden we dan eindelijk bij het Bunkhouse. Lize en ik hadden ons echt op het allerergste voorbereid, want het zouden alleen maar stapelbedden in een grote ruimte zijn. Dat was het ook, maar het was nog erger dan onze verwachting! (zie foto) Het was gewoon een stenen hok met een keuken eraan vast. De stapelbedden hadden 3 bedden in plaats van 2, lekker hoog dus. Lize en ik besloten maar op de onderste verdieping te gaan slapen (we hadden een tweepersoons), omdat Lize na een kijkje boven al meteen een spinnengat had gevonden. De WC was buiten en de twee douches ook. En die douches moesten ook nog eens gedeeld worden met de campinggasten. Ik weet ook niet hoelang die bedden niet zijn verschoond, maar het zag er niet erg fris uit en ik was maar al te blij dat ik in een slaapzak lag! De eerste nacht ook niet zoveel geslapen, ten eerste omdat er voordat we gingen slapen een gil van boven kwam omdat er een blijkbaar erg grote spin in het bed boven ons zat. Helaas kregen ze die niet te pakken en kom de spin wel even in het frame van het bed, naar beneden dus waar wij lagen. Dus ik durfde eigenlijk al niet te slapen. En daarna besloot de persoon naast mij, die zichzelf chocoladebeer noemt om onbekende reden, te snurken om na een aantal snurken middenin een snurk te stoppen met ademen en daarna weer rustig verder te gaan. Heerlijk, met 18 mensen op een slaapzaal.

De volgende ochtend eerst even rustig ontbeten. Het plan was om om 8 uur te beginnen met lopen en dus om 6 uur op te staan, maar dat was gelukkig de avond van tevoren al verschoven naar 9 uur. Rustig aangekleed en Lize en ik zagen er vet cool uit in onze mannen joggingsbroeken, thermosokken en bergschoenen...... kijk maar weer bij de foto’s. Om een uur of 9 begonnen we dan met lopen, door een soort van weiland naar de berg toe. En toen rustig aan omhoog. Helaas was het niet rustig aan, want de voorste twee “wandelaars” waren geoefende bergmensen en gingen echt supersnel. Ik besloot het bij te houden, wat eerst niet lukte aangezien ik het niet zo lekker vond om van steen naar steen te springen. Maar ver was ik niet en toen we even gingen rusten, en ik ondervond dat ik eigenlijk niet meer kon ademen, zag ik dat de rest van de groep nog een hele weg te gaan had naar het punt dat Lize, de twee bergmensen en ik ons bevonden. Dus de rest van de weg omhoog heb ik ook geprobeerd het zoveel mogelijk bij te houden.

Eindelijk op een plat stuk van de berg beland begon de wind op te komen. En dat was echt al een vreselijk harde wind waarin je elkaar amper kan verstaan. Toen moesten we helaas weer een stuk omhoog, want ja, we gingen natuurlijk voor de top. Hier was ondertussen ook een extra stuk wat de “lange groep” zou doen, maar omdat het zo vreselijk waaide en ondertussen ook regende, was dat te gevaarlijk. Het stuk omhoog was nu behoorlijk zwaar, omdat het aardig stijl was. En ik kwam er ook achter dat 4 mensen het hadden opgegeven en alvast weer terug waren gegaan. We klommen steeds verder en op een gegeven moment kwamen we in de mist terecht, waar het nog meer regende en het steeds meer ging waaien. En ook de rand van de berg was akelig dichtbij. Op een gegeven moment waren we denk ik bijna bij de top, toen de voorste het allerbeste idee had om maar terug te gaan omdat het te gevaarlijk was om nog verder te gaan. De regen was nu verschrikkelijk en de wind was zo hard dat ik amper mijn balans kon houden en ik niet wist of het nou regende of hagelde. Een paar keer ben ik ook bijna omver geblazen en ik probeerde ook zo ver mogelijk van de rand weg te blijven. Eigenlijk dacht ik dat we waar we de mist in waren gegaan er ook wel weer uit zouden komen, alleen was de mist opgeschoven en over ons heen gegaan zodat het platte stuk van de berg waar we naar beneden moesten niet meer te zien was.

En we liepen natuurlijk ook veel te ver door en voor mijn gevoel veel te veel naar de andere kant van de berg. Dat bleek ook zo te zijn en op een gegeven moment waren we officieel verdwaald in de mist. Vandaar dus die Mars-bar. Niet dat we heel lang verdwaald zijn geweest hoor, en ik had ook geen Mars-bar, maar een Kit Kat chunky :D We besloten ergens naar beneden te gaan, maar daar was het zo nat, dat je bijna overal het gevoel had dat je door de grond heen kon zakken en op dat moment voelde ik ook dat mijn waterproof jas en schoenen allang niet meer waterdicht waren. En ik had zoveel water in mijn schoenen dat het voelde alsof ik met blote voeten op het wad liep. Mijn telefoon die in een plastic zakje zat was ook verzopen trouwens. Maar die doet het nog gelukkig.

Opeens kwam de compas van pas en die vertelde ons welke kant we op zouden moeten lopen en inderdaad, op een gegeven moment zagen we in de verte de auto’s staan. Wel waren we aardig van het pad afgedwaald en moesten we een behoorlijk stuk teruglopen om weer aan de afdaling te beginnen, maar we zouden het overleven :P Eindelijk een stuk verder naar beneden, weer op het pad, besloten we om even te gaan zitten en een broodje te eten. En wonder boven wonder ging de zon toen even schijnen. Toen weer verder naar beneden en terug naar de auto’s. Wat was ik blij dat we weer terug waren! Zo overbodig was het kompas dus niet, maja dat fluitje.....

’s Avonds hebben we in een pub gegeten, Y Gwynnedd genaamd. Ik moet eerlijk zeggen dat het eten niet zo bijzonder was en iedereen die saus had had soep, maargoed het was wel erg gezellig en daarna hebben we natuurlijk nog even in de pub gezeten. Het taaltje dat in Wales gesproken wordt is trouwens echt niet te verstaan en het klinkt alsof er aliens aan het praten zijn, behalve 1 woord wat je natuurlijk al geraden hebt: “Fuck”. Dat zeggen ze precies hetzelfde als de Engelsen.

De volgende dag waren we gelukkig weer redelijk vroeg thuis, zodat we alvast alles konden wassen. En ik was ook behoorlijk moe, want de tweede avond lag die persoon naast mij natuurlijk weer te snurken. Maar al met al was het best een gezellig weekend en ik ben blij dat ik toch wel ben mee gegaan.

Lize en ik hebben nu ook een spelletje dat we op de computer aan het spelen zijn: Monkey Island. Erg leuk en verslavend ;) We zijn nu net aan onze laatste twee weken stage begonnen en we beginnen een beetje zenuwachtig te worden voor het verslag en de presentatie, maar dat komt hopelijk ook wel weer goed.

Liefs, Shelley