Op de SEH

We zijn alweer 2 weken verder en ik heb dus ook alweer veel meegemaakt zowel binnen als buiten het ziekenhuis. Zo ben ik 2 weken geleden naar een voorstelling van het South African National Ballet geweest om Giselle te zien. We hadden kaartjes gescoord voor 160 rand (16 euro) en zaten 1e rij op het 1e balkon, wat mij betreft de beste plaatsen in de zaal. Helaas was het een voorstelling zonder orkest. De voorstelling was een combinatie van Zuid-Afrikanen en Cubaanse gast-dansers. De Cubanen waren duidelijk beter dan de Zuid-Afrikanen en ik moet ook zeggen dat de kwaliteit van de dansers niet heel hoog lag. Het was leuk om te zien, maar daar hield het bij op. Aan de andere kant was het veel beter te doen dan de film "The Avengers" die ik moest zien met Andrew en zijn vrienden....

Terug naar het ziekenhuis.
In mijn tweede week ben ik richting de afdeling gelopen om te zien hoe het er daar aan toe gaat. Daarvoor moet je door de "gangen" lopen, wat eigenlijk paden buiten zijn die de "barakken" met elkaar verbinden. Privacy bestaat niet, alle patiënten liggen op 1 grote zaal. Alle dekens op de bedden zijn anders, volgens mij neemt een groot gedeelte van de patiënten zelf hun dekens mee. De geur die er hangt geeft geen schoon gevoel. We mogen blij zijn met de inrichting van de ziekenhuizen in Nederland.

Terug op de spoedeisende hulp heb ik ondertussen ook weer wat rarigheid meegemaakt. Zo was er een psychiatrische patiënt die mij ineens riep, omdat ze met mij wilde praten. Ik zei dat ik bezig was, maar toen vertelde de arts mij dat het wel een goed idee was aangezien ze tegen niemand wilde praten. Dus ik met haar praten. In het Engels, zoals ik dat met alle patiënten doe in het begin. Ik vroeg haar waarom ze hier was, maar ze had geen idee. En of ze stemmen hoorde, nee. Opeens begon ze een andere taal te spreken die ik verstond. Afrikaans. Aangezien ik met mijn Nederlands aardig wat verstaanbaar kan maken, besloot ik ook verder te gaan in het "Afri-Nederlands". Ze wilde me een hand geven, maar die liet ze niet meer los, want opeens zei ze: "Jij bent mijn moeder, zoen me". Toen was het tijd om te gaan :-)

Vorige week was ik een patient aan het onderzoeken, toen ik opeens iemand hoorde roepen: "RESUS", wat betekent dat er een reanimatie is. Ik besloot acuut te stoppen met mijn patient en te gaan kijken. Er kwam een man in een rolstoel aangereden, deze werd op het bed getild en er werd gereanimeerd door 1 van de artsen. Op een gegeven moment vroeg ze of ik haar over wilde nemen. Dit heb ik trouwens nog nooit gedaan, behalve op zo'n stomme plastic pop, en dus leek het mij een goed idee om hier positief op in te gaan. Het was mijn beurt om hartmassage te geven. Dit voelt heel gek. Het was een oud mannetje met hele fragiele ribben, niet zoals die stugge pop die keer op keer terugveert, waardoor ik op een gegeven moment kraakgeluiden hoorde. Het schijnt dat je heel vaak ribben breekt bij een reanimatie, voornamelijk bij ouderen. Helaas heeft het niet mogen baten, de patient had al geen hartslag meer en is overleden.

Woensdag was ik zaken aan het regelen voor een patiënt die ik had gezien, toen er opeens een man binnenliep met een deken van het ziekenhuis om zijn schouders. Verder droeg hij 1 sok en verder was hij alles vergeten aan te trekken die ochtend. Alles van onderen was te zien, omdat deze wijze man de deken om zijn schouders had geslagen in plaats van als een handdoek om te wikkelen. Ik heb zo het idee dat deze man op zoek was naar een psychiater.

Afgelopen donderdag heb ik tot nu toe het toppunt van mijn stage meegemaakt. Er werd een vrouw binnengebracht met buikpijn. Zij was eerst in haar lokale kliniek geweest met dit probleem en zij hadden haar verwezen. Ik heb het vage gevoel dat de kliniek niet met deze vrouw heeft gesproken en haar ook niet heeft onderzocht. Haar buikpijn werd afgedaan als een "acute buik", wat betekent dat ze bijvoorbeeld denken aan een acute blindedarm ontsteking. Aangekomen op de spoedeisende hulp begint zij spontaan een baby te baren :P (op een stretcher achter een gordijntje). Onverwacht? Nee hoor, deze vrouw was netjes 9 maanden zwanger en het was tijd. De spoedeisende hulp arts zei tegen mij dat ze dat in geen 20 jaar meer had gezien, aangezien ze hier in het ziekenhuis een aparte afdeling hebben waar zwangere vrouwen heen gaan. De baby kwam er snel uit, maar zag toen blauw en huilde niet. Ik ben meteen meegegaan naar de kamer waar we de baby konden beademen en heb dit samen met de arts gedaan. Na een tijdje kwam er af en toe een schreeuw uit de baby, wat een meisje bleek te zijn. En nog wat later werd zij gelukkig mooi roze. Een super fijn gevoel dus :-)

Ik hoop dat jullie een beetje een idee krijgen wat ik hier doe. Ik heb 1 foto op de spoedeisende hulp kunnen maken, 1 buiten en 1 heb ik van internet geplukt om de “gangen” te laten zien. Hopelijk binnenkort meer.

Liefs, Shelley