De laatste loodjes
Door: Shelley
Blijf op de hoogte en volg Shelley
11 Juni 2012 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Ook de laatste twee weken van mijn stage zitten er alweer op. Deze heb ik doorgebracht op de niet-traumatische spoedeisende hulp en zijn ook weer zeer leerzaam geweest.
Ik had besloten om deze laatste twee weken alleen voor oranje en rode patiënten te gaan, dus de patiënten die meteen naar de “resus” moeten (rood), en patiënten die zo snel mogelijk gezien moeten worden (oranje). Mijn eerste patiënt was een oranje patiënt. Ik blader even snel door haar status en zie tot mijn verbazing dat deze patiënt 5 uur eerder binnengebracht is met een bloeddruk van 75/40 (normaal 120/80) en een hoge hartslag. Als die nog maar leeft…. Op zoek naar de patiënt is ook niet altijd even makkelijk, want vaak hebben zij onuitspreekbare Zulu namen, ook al gaat dit beter en beter. De patiënt leefde gelukkig nog, op haar gezicht had zij een enorme zwelling, zodat alles scheef was. Hiv-gerelateerde kanker, iets wat ik in Nederland waarschijnlijk nooit ga zien. Uiteindelijk kwam ze niet voor iets acuuts, maar door haar zeer lage bloeddruk (wat absoluut niet te zien was aan haar zelf), hebben we haar toch moeten opnemen.
Ook heb ik hier de meest verschrikkelijke patiënt meegemaakt die ik ooit heb gezien. Deze patiënt kwam binnen en was compleet opgezwollen van hoofd tot tenen. Het was niet goed te beoordeling in hoeverre deze patiënt goed wakker was, aangezien zij alleen wat gorgelde en haar ogen sowieso niet kon openen door de enorme zwelling. Familie die mee was om het verhaal te vertellen bestond alleen uit haar kleindochter van misschien 16 jaar oud. Haar oma was gezwollen sinds 4 dagen. Dit paste absoluut niet bij de enorme zwelling en later kwamen we er dan ook achter dat oma al gezwollen was sinds 4 weken! Omdat ik de eerste was die deze patiënt zag, was ik ook de eerste die haar onderzocht en kwam ik er tot mijn verbazing achter dat haar baarmoeder compleet binnenste buiten uit haar lichaam hing…. Het is moeilijk te beschrijven hoe deze vrouw eruit zag, zij was zeker terminaal, en ik hoop dit nooit meer te zien.
Ik verbaasde mij erover dat er hier zoveel patiënten binnenkomen met organofosfaat vergiftiging. Dit wordt veroorzaakt door het drinken van rattengif… Patiënten krijgen o.a. speekselvloed, nauwe pupillen, trekkingen van spieren, tranen en een lage hartslag. Aangezien ik dit nog nooit had meegemaakt in Nederland, had ik dan ook niet door dat je deze patiënten niet met je blote handen mag aanraken, want het gif komt door de huid naar buiten. Gelukkig was de dokter zo oplettend om mij daar op tijd voor te behoeden. Weer wat geleerd :)
Tegen het einde van de week was er een “oranje” patiënt die door de kliniek was doorgestuurd omdat hij zo’n hoge bloeddruk had en zo’n hoog suikergehalte, met daarbij kortademigheid. Of wij hem konden behandelen voor deze symptomen, want hij was hier niet mee bekend. Zijn suiker was inderdaad 20, zijn bloeddruk hoog en hij was kortademig met zuurstof van 92%, maar toen ik de man zag, had hij naar mijn idee teveel pijn. Ik gaf hem zuurstof en vroeg hem naar de pijn. Pijn op de borst, niet uitstralend, geen misselijkheid of overgeven. Longen klonken vol met gekraak. De zuurstof hielp niet. Ik kreeg een zogenaamd “niet-pluis gevoel” en heb deze man naar de “resus” ruimte gebracht waar ik met spoed een ECG heb laten doen. Als het onschuldig was geweest, hadden ze het waarschijnlijk niet leuk gevonden dat ik deze plaats had ingenomen voor deze patiënt, maar het gaf mij een beter gevoel, aangezien een patiënt alleen daar aan een monitor kan liggen. Daarna heb ik overlegd met één van de dokters die een kijkje kwam nemen toen het ECG klaar was; een acuut hartinfarct. We hebben deze man kunnen trombolyseren (hierbij verdun je het bloed) en daarna naar de CCU kunnen brengen. Ik heb een patiënt eruit kunnen pikken die acuut hulp nodig had, dit heeft mij het gevoel gegeven dat ik weer een stapje verder ben gekomen tijdens mijn stage hier :)
Ik heb heel veel geleerd hier in 8 weken. Dit komt voornamelijk doordat ik heel veel zelf heb kunnen doen. In het begin kwamen de dokters mijn lichamelijk onderzoek controleren, maar dit werd steeds minder en tegen het einde kon ik mijn eigen plan in werking stelling waarna ik dan overlegde met de arts. Ook heb ik aan het einde veel “rode” patiënten eerst alleen kunnen zien, voornamelijk patiënten in coma of met een heel hoog suiker, waardoor ik nu ook voor deze patiënten een plan kan maken.
Helaas zit de stage er nu op. Ik geniet nu van mijn vrije tijd hier en van het weekend ga ik met Andrew naar Durban. Eindelijk een beetje relaxen samen :D
Liefs, Shelley
Ik had besloten om deze laatste twee weken alleen voor oranje en rode patiënten te gaan, dus de patiënten die meteen naar de “resus” moeten (rood), en patiënten die zo snel mogelijk gezien moeten worden (oranje). Mijn eerste patiënt was een oranje patiënt. Ik blader even snel door haar status en zie tot mijn verbazing dat deze patiënt 5 uur eerder binnengebracht is met een bloeddruk van 75/40 (normaal 120/80) en een hoge hartslag. Als die nog maar leeft…. Op zoek naar de patiënt is ook niet altijd even makkelijk, want vaak hebben zij onuitspreekbare Zulu namen, ook al gaat dit beter en beter. De patiënt leefde gelukkig nog, op haar gezicht had zij een enorme zwelling, zodat alles scheef was. Hiv-gerelateerde kanker, iets wat ik in Nederland waarschijnlijk nooit ga zien. Uiteindelijk kwam ze niet voor iets acuuts, maar door haar zeer lage bloeddruk (wat absoluut niet te zien was aan haar zelf), hebben we haar toch moeten opnemen.
Ook heb ik hier de meest verschrikkelijke patiënt meegemaakt die ik ooit heb gezien. Deze patiënt kwam binnen en was compleet opgezwollen van hoofd tot tenen. Het was niet goed te beoordeling in hoeverre deze patiënt goed wakker was, aangezien zij alleen wat gorgelde en haar ogen sowieso niet kon openen door de enorme zwelling. Familie die mee was om het verhaal te vertellen bestond alleen uit haar kleindochter van misschien 16 jaar oud. Haar oma was gezwollen sinds 4 dagen. Dit paste absoluut niet bij de enorme zwelling en later kwamen we er dan ook achter dat oma al gezwollen was sinds 4 weken! Omdat ik de eerste was die deze patiënt zag, was ik ook de eerste die haar onderzocht en kwam ik er tot mijn verbazing achter dat haar baarmoeder compleet binnenste buiten uit haar lichaam hing…. Het is moeilijk te beschrijven hoe deze vrouw eruit zag, zij was zeker terminaal, en ik hoop dit nooit meer te zien.
Ik verbaasde mij erover dat er hier zoveel patiënten binnenkomen met organofosfaat vergiftiging. Dit wordt veroorzaakt door het drinken van rattengif… Patiënten krijgen o.a. speekselvloed, nauwe pupillen, trekkingen van spieren, tranen en een lage hartslag. Aangezien ik dit nog nooit had meegemaakt in Nederland, had ik dan ook niet door dat je deze patiënten niet met je blote handen mag aanraken, want het gif komt door de huid naar buiten. Gelukkig was de dokter zo oplettend om mij daar op tijd voor te behoeden. Weer wat geleerd :)
Tegen het einde van de week was er een “oranje” patiënt die door de kliniek was doorgestuurd omdat hij zo’n hoge bloeddruk had en zo’n hoog suikergehalte, met daarbij kortademigheid. Of wij hem konden behandelen voor deze symptomen, want hij was hier niet mee bekend. Zijn suiker was inderdaad 20, zijn bloeddruk hoog en hij was kortademig met zuurstof van 92%, maar toen ik de man zag, had hij naar mijn idee teveel pijn. Ik gaf hem zuurstof en vroeg hem naar de pijn. Pijn op de borst, niet uitstralend, geen misselijkheid of overgeven. Longen klonken vol met gekraak. De zuurstof hielp niet. Ik kreeg een zogenaamd “niet-pluis gevoel” en heb deze man naar de “resus” ruimte gebracht waar ik met spoed een ECG heb laten doen. Als het onschuldig was geweest, hadden ze het waarschijnlijk niet leuk gevonden dat ik deze plaats had ingenomen voor deze patiënt, maar het gaf mij een beter gevoel, aangezien een patiënt alleen daar aan een monitor kan liggen. Daarna heb ik overlegd met één van de dokters die een kijkje kwam nemen toen het ECG klaar was; een acuut hartinfarct. We hebben deze man kunnen trombolyseren (hierbij verdun je het bloed) en daarna naar de CCU kunnen brengen. Ik heb een patiënt eruit kunnen pikken die acuut hulp nodig had, dit heeft mij het gevoel gegeven dat ik weer een stapje verder ben gekomen tijdens mijn stage hier :)
Ik heb heel veel geleerd hier in 8 weken. Dit komt voornamelijk doordat ik heel veel zelf heb kunnen doen. In het begin kwamen de dokters mijn lichamelijk onderzoek controleren, maar dit werd steeds minder en tegen het einde kon ik mijn eigen plan in werking stelling waarna ik dan overlegde met de arts. Ook heb ik aan het einde veel “rode” patiënten eerst alleen kunnen zien, voornamelijk patiënten in coma of met een heel hoog suiker, waardoor ik nu ook voor deze patiënten een plan kan maken.
Helaas zit de stage er nu op. Ik geniet nu van mijn vrije tijd hier en van het weekend ga ik met Andrew naar Durban. Eindelijk een beetje relaxen samen :D
Liefs, Shelley
-
11 Juni 2012 - 11:05
Chris:
Hee Meid,
Dat klinkt weer spannend.
Geniet nu maar van je vakantie, zie je gauw weer...
XX
Paps -
11 Juni 2012 - 13:20
Oma & Opa .:
Inderdaad de laatste loodjes veel plezier met Andrew en tot ziens -
11 Juni 2012 - 19:59
Pia Moreira:
Hoi Shelley,
Geniet nog even van.
Groetjes ook voor Andreuw,
Pia
-
12 Juni 2012 - 08:08
Elke & René:
Hee Shelley,
Zo te lezen heb je inderdaad zéér veel opgestoken van je stage daar. Een unieke ervaring waaraan je ongetwijfeld nog vaak terug zal denken.
Geniet nu maar van je welverdiende rust, maar er nog even een leuke vakantie van!
Groetjes van ons aan jullie beiden!
Elke & René -
13 Juni 2012 - 17:08
Christel:
gekke shelley -
15 Juni 2012 - 19:17
Rick En Mama:
Snap er geen bal van, heb al 2 keer gereageerd op je verslag en nog zie ik jet niet staan. Hoe dan ook ik ben trots op je.
Mama -
15 Juni 2012 - 19:18
Rick En Mama:
Yesss gelukt
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
