Op naar Traumatologie

Om te beginnen maar even een uitleg waarom ik ook zonder steek- en schotwonden mijn stage beter hier kan doen dan in Purmerend :P

Het interessante van de spoedeisende hulp hier in Baragwanath is dat patiënten pas laat komen. Ze worden ziek thuis, blijven afwachten, en komen pas wanneer ze echt ziek zijn. Zo heb ik patiënten gezien met suikerziekte die pas op de eerste hulp belanden wanneer hun suiker zó hoog is dat zij hierdoor in coma zijn geraakt. Normaal is je suiker tussen de 4 en 8, maar de patiënten die ik gezien heb zaten boven de 70!! Een ander voorbeeld is alles wat gerelateerd is aan HIV. HIV zorgt ervoor dat je immuunsysteem zo slecht wordt dat je super vatbaar bent voor infecties. Normaal als je je medicijnen neemt, kan dit redelijk voorkomen worden, maar deze patiënten nemen hun medicatie niet, hebben geen medicatie, of weten niet eens dat ze HIV hebben tot ze binnenkomen met een hersenvliesontsteking. En dan geen typische hersenvliesontsteking uit de boekjes, dus moeilijk te diagnosticeren. Het laatste voorbeeld is tuberculose. Dit heb ik überhaupt nog nooit gezien in Nederland en dit is ook 1 van de zieken waarop je gescreend wordt als je met geneeskunde begint om verspreiding te voorkomen. Hier zie ik de hele dag patiënten met tuberculose, wat zij vaak hebben doordat ze een slecht immuunsysteem hebben door HIV. Om het kort samen te vatten: ik zie ernstigere gevallen van ziektebeelden dan ik in Purmerend zou zien :P

Ik heb trouwens een foto toegevoegd van de röntgenafdeling, deze is echt super eng. Gelukkig heeft de spoedeisende hulp een nieuwe afdeling en hoef ik hier niet te komen zolang ik daar werk. Maar mocht ik naar de oude afdeling moeten, dan hoef ik in ieder geval niet bang te zijn voor wapens (zie bordje).

Ondertussen ben ik sinds maandag verhuisd naar de afdeling Traumatologie. Als je “on call” bent, dan betekent dat dat je van 07.00 tot ongeveer 08.00 de volgende dag in “the pit” aanwezig bent. “The pit” is de spoedeisende hulp voor alle traumatische patiënten. Dat kunnen dus ongelukken zijn, maar ook steekwonden, slachtoffers van geweld enz.

De eerste 3 dagen heb ik voornamelijk zaal-werk gedaan, wat super saai is. Het enige wat wel leuk was om te doen was hechten, en dan een snijwond net naast het oog van een patiënt. Best lastig eigenlijk, de wond zat namelijk aan de binnenkant, tussen het oog en de neus, waardoor je heel weinig ruimte hebt. Het andere leuke was het verwijderen van een thorax-drain (dus een drain in je borstkas voor als je bijvoorbeeld een klaplong hebt), maar na een paar keer is dat ook weer genoeg.

Donderdag was dan mijn eerste “on call” dag. Nu kon ik dus patiënten gaan zien in “the pit”. Het was niet een hele drukke dienst, maar er waren wel continue patiënten. Ik moet wel zeggen, het was niet druk, maar ik heb in die ene dienst ongeveer 7 patiënten gezien met steekwonden veroorzaakt door anderen, en dat is dus 7 meer dan in de rest van mijn coschappen. De meest opmerkelijke redenen om gestoken te worden deze avond: “Mijn schoonmoeder was boos”, “Mijn vriend wilde mijn telefoon hebben” en “Ruzie met mijn vriendin”. Twee van de patiënten waren redelijk hard aan het bloeden, dus die moesten dan ook meteen naar de ruimte waar ze aan de monitor kunnen en door de scan gehaald kunnen worden.

Wat je ook veel ziet is ongelukken die veroorzaakt worden door taxi busjes. Dit zijn busjes die mensen vervoeren en een vaste route rijden. Om meer geld te verdienen proppen ze zoveel mogelijk personen in het busje, waardoor veel mensen tegelijk gewond raken als er iets misgaat. We hadden dan ook 3 personen die avond die binnenkwamen door dit soort ongelukken. Ze komen binnen in een nek-brace en moeten gecontroleerd worden op nekletsel om erger te voorkomen.

Mijn laatste opmerkelijke patiënt die ik had was een oudere man. Hij was 3 dagen geleden aangereden door een auto en besloot op nu pas naar de eerste hulp te komen. Hij had pijn in de linker zijde van zijn borstkas en was kortademig. Toen ik heb vroeg op te staan om hem naar een onderzoeksruimte te brengen, werd hij duizelig en viel hij bijna. Zitten dus. Ik kwam erachter dat hij minder ademgeruis had in de linker long en het was niet hol. Bloed dus. We hebben hem meteen een thorax-drain gegeven. Trouwens, deze keer heb ik gekeken, maar de volgende drain is voor mij :D

Zaterdag was mijn helikopter-dag. Een dienst van 06.30-17.30. Het kan zo zijn dat je geen vlucht hebt die dag, want alleen als je echt nodig bent, en het sneller is per helikopter, dan vlieg je naar de plaats van het ongeluk. Ik had mazzel, om 11.45 kregen we bericht van een ongeluk dat gebeurd was aan de andere kant van Johannesburg, en moesten we naar de plaats van bestemming. Het ongeluk was gebeurd op een tolweg, bij de plaats waar betaald moet worden. Een auto was zo hard tegen een andere aangereden, waardoor deze eronder was geschoven. Twee van de passagiers konden uit de auto gehaald worden, de derde persoon zat vast in de auto. De brandweer heeft de auto open moeten knippen en het heeft een tijd geduurd voordat de persoon bevrijd kon worden. De persoon was buiten bewustzijn en zat onder het bloed. Zijn onderlichaam had bekneld gezeten en de voorruit was in zijn gezicht kapot gegaan. We hebben hem levend bij het ziekenhuis kunnen afleveren, zagen dat een heup uit de kom was, zijn rechter been gebroken was en dat hij meerdere breuken in zijn gezicht had. Dinsdag zal ik horen of hij het overleefd heeft.

Het was een drukke week met veel nieuwe dingen, een goede voorbereiding op de aankomende week. Maandag een helikopter dienst, dinsdag een 24-uurs dienst, donderdag een volle dag en dan zaterdag een 24-uurs dienst. Aangezien het zaterdag de laatste zaterdag van de maand is, en men betaald heeft gekregen, is dit standaard de drukste dag van de maand voor de traumatologie. Wish me luck……

Liefs, Shelley