Chris Hani Baragwanath Ziekenhuis
Door: Shelley
Blijf op de hoogte en volg Shelley
22 April 2012 | Zuid-Afrika, Johannesburg
Hoi,
Bedankt voor de reacties op mijn vorige verslag. We zijn alweer een week verder en ik heb ondertussen een week stage achter de rug.
Ik neem ’s morgens de bus om 06.50 naar het Chris Hani Baragwanath ziekenhuis in Soweto, één van de townships in Johannesburg. Het ziekenhuis is gebouwd in de tweede wereldoorlog voor soldaten. Het is een van de grootste ziekenhuizen ter wereld, met 3200 bedden. Het zijn voornamelijk gebouwen zonder verdiepingen en alle gangen bij elkaar zijn 10km lang! De spoedeisende hulp is in 2010 gerenoveerd, met geld wat binnenkwam tijdens de wereldkampioenschappen. Dit is de afdeling waar ik mijn coschap loop. De populatie patiënten is zo groot dat de spoedeisende hulp apart is van de trauma-spoedeisende hulp, en op dit moment zie ik dus ook alleen niet-traumatische patiënten.
De eerste dag kwam ik daar om 07.30 aan en was er niemand om mij rond te leiden, dus moest ik wachten tot de prof. er was. Rond een uur of 9 kon ik dus eindelijk beginnen. Het werkt zo: ik kan komen en gaan wanneer ik wil, ik kan patiënten zien, overleggen met een arts en dan alles voor die patiënt regelen wat nodig is. Het motto is: je maakt je eigen coschap en leert zoveel als je wil leren.
Alle patiënten die binnenkomen worden gecheckt op wapens, de patiënt wordt naar binnen gebracht en familie moet buiten op de gang wachten. Een triage systeem geeft aan hoe snel patiënten geholpen moeten worden, rood meteen, oranje snel en geel wanneer er tijd is. Het betekent helaas niet altijd dat dit klopt. Zo had ik een vrouw die haar benen niet meer kon bewegen, en toen ik haar vroeg of ze dit wel kon toen ze het ziekenhuis binnenkwam, zei ze dat dit zo was…. Snelle achteruitgang dus. En ze lag al een tijdje te wachten op een stretcher tot ze aan de beurt was. Patiënten wachten geduldig, zeuren niet en laten zich prikken zonder ergens een drama van te maken. Met prikken moet je trouwens extra voorzichtig zijn hier, want 50% van de patiënten is besmet met HIV…
Ik heb gemerkt dat ongeveer 50% van de patiënten binnenkomt voor de psychiatrie. Deze patiënten worden allemaal, zonder uitzondering, aan de stretchers vastgebonden met handen en voeten, meestal met verbandmateriaal. Agressieve patiënten, daar springen ze bovenop met z’n allen, en dan worden deze vastgebonden met “echte vastbind materialen”. In Nederland zou je meteen een rechtszaak aan je broek hebben. Soms, of eigenlijk bijna elke dag, heb je dan patiënten die de hele ochtend liggen te schreeuwen, bedreigingen roepen, seks-bewegingen maken, of zingen. En het wordt helemaal gezellig als er een tweede psychiatrische patiënt er tegenin gaat. Eén van de patiënten lag zo hard te bewegen op zijn stretcher dat deze omviel en hij ondersteboven op de grond lag onder de stretcher. Niemand die ergens van schrikt hier….
Afgelopen week heb ik 3 dagen van 07.30 – 17.00 gewerkt en 2 halve dagen. Dit komt doordat er maar 3 bussen per dag heen en terug gaan van het ziekenhuis naar de campus. Eén dag vond de buschauffeur het nodig om al om 16.30 te vertrekken, en dus zat ik op een bus te wachten die niet meer kwam. Dan zit je ’s avonds vast in Soweto. Gelukkig was ik met een student uit Engeland en zaten er 2 andere personen op de bus te wachten waarvan 1 het nummer had van de busmaatschappij. Om 18.15 kwam er dan nog even iemand om ons op te halen.
Aankomende week zal ik maandag een nachtdienst gaan doen. En als het goed is ga ik ook 2 weken bij de trauma-spoedeisende hulp meelopen. Deze is vooral verschrikkelijk aan het einde van de maand, als er betaald is. Tot nu toe is het me in ieder geval allemaal meegevallen, maar ik heb nog 7 weken te gaan. Ik hou jullie op de hoogte, volgende keer zal ik vertellen hoe de zalen er hier uitzien. Ik zal ook proberen foto’s te maken, dan maar hopen dat mijn camera niet gestolen wordt ;-)
Liefs, Shelley
Bedankt voor de reacties op mijn vorige verslag. We zijn alweer een week verder en ik heb ondertussen een week stage achter de rug.
Ik neem ’s morgens de bus om 06.50 naar het Chris Hani Baragwanath ziekenhuis in Soweto, één van de townships in Johannesburg. Het ziekenhuis is gebouwd in de tweede wereldoorlog voor soldaten. Het is een van de grootste ziekenhuizen ter wereld, met 3200 bedden. Het zijn voornamelijk gebouwen zonder verdiepingen en alle gangen bij elkaar zijn 10km lang! De spoedeisende hulp is in 2010 gerenoveerd, met geld wat binnenkwam tijdens de wereldkampioenschappen. Dit is de afdeling waar ik mijn coschap loop. De populatie patiënten is zo groot dat de spoedeisende hulp apart is van de trauma-spoedeisende hulp, en op dit moment zie ik dus ook alleen niet-traumatische patiënten.
De eerste dag kwam ik daar om 07.30 aan en was er niemand om mij rond te leiden, dus moest ik wachten tot de prof. er was. Rond een uur of 9 kon ik dus eindelijk beginnen. Het werkt zo: ik kan komen en gaan wanneer ik wil, ik kan patiënten zien, overleggen met een arts en dan alles voor die patiënt regelen wat nodig is. Het motto is: je maakt je eigen coschap en leert zoveel als je wil leren.
Alle patiënten die binnenkomen worden gecheckt op wapens, de patiënt wordt naar binnen gebracht en familie moet buiten op de gang wachten. Een triage systeem geeft aan hoe snel patiënten geholpen moeten worden, rood meteen, oranje snel en geel wanneer er tijd is. Het betekent helaas niet altijd dat dit klopt. Zo had ik een vrouw die haar benen niet meer kon bewegen, en toen ik haar vroeg of ze dit wel kon toen ze het ziekenhuis binnenkwam, zei ze dat dit zo was…. Snelle achteruitgang dus. En ze lag al een tijdje te wachten op een stretcher tot ze aan de beurt was. Patiënten wachten geduldig, zeuren niet en laten zich prikken zonder ergens een drama van te maken. Met prikken moet je trouwens extra voorzichtig zijn hier, want 50% van de patiënten is besmet met HIV…
Ik heb gemerkt dat ongeveer 50% van de patiënten binnenkomt voor de psychiatrie. Deze patiënten worden allemaal, zonder uitzondering, aan de stretchers vastgebonden met handen en voeten, meestal met verbandmateriaal. Agressieve patiënten, daar springen ze bovenop met z’n allen, en dan worden deze vastgebonden met “echte vastbind materialen”. In Nederland zou je meteen een rechtszaak aan je broek hebben. Soms, of eigenlijk bijna elke dag, heb je dan patiënten die de hele ochtend liggen te schreeuwen, bedreigingen roepen, seks-bewegingen maken, of zingen. En het wordt helemaal gezellig als er een tweede psychiatrische patiënt er tegenin gaat. Eén van de patiënten lag zo hard te bewegen op zijn stretcher dat deze omviel en hij ondersteboven op de grond lag onder de stretcher. Niemand die ergens van schrikt hier….
Afgelopen week heb ik 3 dagen van 07.30 – 17.00 gewerkt en 2 halve dagen. Dit komt doordat er maar 3 bussen per dag heen en terug gaan van het ziekenhuis naar de campus. Eén dag vond de buschauffeur het nodig om al om 16.30 te vertrekken, en dus zat ik op een bus te wachten die niet meer kwam. Dan zit je ’s avonds vast in Soweto. Gelukkig was ik met een student uit Engeland en zaten er 2 andere personen op de bus te wachten waarvan 1 het nummer had van de busmaatschappij. Om 18.15 kwam er dan nog even iemand om ons op te halen.
Aankomende week zal ik maandag een nachtdienst gaan doen. En als het goed is ga ik ook 2 weken bij de trauma-spoedeisende hulp meelopen. Deze is vooral verschrikkelijk aan het einde van de maand, als er betaald is. Tot nu toe is het me in ieder geval allemaal meegevallen, maar ik heb nog 7 weken te gaan. Ik hou jullie op de hoogte, volgende keer zal ik vertellen hoe de zalen er hier uitzien. Ik zal ook proberen foto’s te maken, dan maar hopen dat mijn camera niet gestolen wordt ;-)
Liefs, Shelley
-
22 April 2012 - 11:03
Elke & René:
Hee Shelley,
Dus ze binden alle psychiatrische patiënten vast? Voor jou maar hopen dat ze je niet als patiënt gaan zien, dan :P
Eigenlijk wel goed dat je begonnen bent op de niet-trauma afdeling van de SEH. Dan kan je een beetje inkomen en wennen aan de omstandigheden. Waarschijnlijk ga je nog wel genoeg meemaken in de komende weken, dus...
Leuk verslag weer, we wachten in spanning af op de volgende!
Groetjes,
Elke & René -
22 April 2012 - 11:26
Rick En Mama:
Hi Shell, dit klinkt heel heftig, wel is dit een andere ervaring. Je ziet nu de andere kant van de medaille. Ik vind het top dat je dit soort dingen aan kan. Hoe was Giselle? Overigens ik heb met John afgesproken zijn ring te bewaren tot Andrew een keer komt naar nederland. -
22 April 2012 - 14:03
Lorraine!!:
Leuk!
-
22 April 2012 - 18:02
Pia:
Hoi Shelley,
Weer een leuke verhaal, maar vergeet niet dat je in Zuid-Afrika bent hé?
Ik weet zeker dat je nog meer van die gekke dingen gaat meemaken de komende weken, altijd leuk voor later.
Veel plezier.
Groetjes.
PIa -
22 April 2012 - 19:10
Opa En Oma:
Hoi Shelley,
Je hebt deze week al heel wat meegemaakt .
ben benieuwd naar de komende avonturen.
Liefs Oma .xxx. -
23 April 2012 - 06:19
Anita:
Jeetje, ben je niet geschrokken!
Ik ben benieuwd hoe je je voelt in deze nieuwe situatie!
Ik zal behoorlijk geïntimideerd zijn.
Nou sterkte ik ga nu naar mijn werk.
groetjes Anita
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
