El viaje

Zaterdagmiddag was het dan zo ver en ging ik eindelijk alleen op vakantie. Lorraine en Lize kwamen naar het vliegveld om mij nog even gezelschap te houden en ook al had Lorraine beloofd niet te gaan huilen, er kwamen toch wat traantjes. Ze hadden mij allebei een kaartje meegegeven die ik pas mocht openmaken in het vliegtuig. Daar heb ik me netjes aan gehouden, ik heb ze zelfs pas in het vliegtuig naar Santiago opengemaakt.

Toen ik op Schiphol naar de gate liep had ik even zoiets van: Wat ben ik nou in godsnaam aan het doen hier in mijn eentje. Want toen kwam het opeens toch wel heel dichtbij. Maargoed, de vlucht naar Madrid was zo voorbij en gelukkig hadden we geen vertraging.

Op Madrid moest ik de bordjes volgen naar RSU, dus ik liep daar netjes op af. Tot ik op een gegeven moment even mijn concentratie verloor en een paar seconden gewoon maar “achter de meute” aanliep en mij opeens aan de verkeerde kant van de beveiliging bevond. En er was geen weg terug. Dat had ik natuurlijk weer. Ik dus naar een poort zoeken waar ik weer naar de gates toe kon, en die was er ook, maar die was helemaal leeg. Gelukkig stonden er wel wat mensen van de beveiliging en mocht ik er doorheen, helaas niet zonder het uittrekken van mijn schoenen en weer eens een bodycheck! Gelukkig was ik op tijd bij mijn vlucht en zonder problemen stegen we op van Madrid.

Wat ik wel heb op te merken over Iberia is dat ze alleen maar “grafmuziek” draaien bij het instappen en het opstijgen. Dat is wel jammer en het werkt ook niet zo goed voor mensen die toch al bang zijn om te vliegen. Het avondeten was prima geregeld, ook al was er niet veel aan. Maar toen kregen we gewoon de hele nacht niets meer, ook geen drinken. Tenminste, dat dacht ik, maar het blijkt dus dat ze bij Iberia aan self-service doen en als je dat niet weet dan kom je dat ook niet te weten. Dus toen ik om 11.00 nog geen ontbijt had gehad en mensen af en toe met een verpakt broodje kwam terugkomen, ging ik maar eens op onderzoek uit en kwam erachter dat ik dus gewoon de hele tijd zelf mijn drinken had moeten pakken en dat ik ook een broodje uit een bak kon vissen. Uiteindelijk bleek dit niet het ontbijt te zijn, want dat kregen we om een uur of 12.00 alsnog.

De vlucht zou om 09.35 lokale tijd landen en om 10.40 zou mijn volgende vliegtuig vertrekken en dus besloot Iberia natuurlijk om pas om een uur of 10.00 te landen, waardoor ik lekker zat te stressen bij het uitstappen, want ik zat ook nog eens op rij 48 van 50, wat betekende dat ik pas als laatste kon uitstappen. Ik heb me rotgehaast, want ik moest ook nog een boarding pass halen, maar het heeft gewerkt want om 10.20 kwam ik dan bij de gate aan waar mijn vliegtuig vertrok.

In Chili was het echt enorm warm, maar ik het vliegtuig durfden ze gewoon met dekentjes aan te komen zetten. Idioten. In het vliegtuig raakte ik aan de praat met een jongen uit Zuid-Afrika. Hij heeft lekker rondgereisd in Peru en Chili en gaat nu nog een weekje naar Buenos Aires voordat hij weer terugvliegt. Dus dat was wel gezellig. Met hem heb ik ook een bus genomen van het vliegveld naar het busstation in Buenos Aires, waarvandaan ik een taxi heb genomen naar het gastgezin.

Dat was ook leuk, en ik ben blij dat ik die taxichauffeur een paar pesos fooi heb gegeven, want toen ik bij het huis aankwam bestond dat uit meerdere flats in 1 en niemand had mij natuurlijk verteld naar welke verdieping ik moest. En er stonden ook geen namen op de bel :-S De taxichauffeur stond nog te wachten tot ik veilig naar binnen zou zijn gegaan en hij heeft dus uiteindelijk het telefoonnummer van het gastgezin maar voor me gebeld :D Dat was wel fijn, maar hij gaf mij de telefoon en verder dan: Soy Shelley, kwam ik toch echt nog niet, dus heeft hij het woord maar gedaan.

Eenmaal binnen begon mevrouw Cabrera lekker snel tegen me te praten waardoor ik er al meteen geen touw aan vast kon knopen. Gelukkig had ze het door en nu praat ze lekker rustig tegen me als ze merkt dat ik het niet snap. Haar zoon van 21 woont bij haar en daarbij heeft ze nog twee studenten in huis. Eentje uit Duitsland, die gaat over een paar dagen weg, en eentje uit Zwitserland, die nog een week blijft. Het is wel leuk , want die uit Zwitserland zit hier net een week en heeft nog nooit eerder Spaans gesproken. Dus ik ben niet de enige sukkel. Ik heb ze maar meteen verteld dat ik geen Engels met ze spreek en dat doet Maria (mevrouw Cabrera) ook niet, tot ik het echt niet meer begrijp. Ondertussen heb ik al een extra woord voor lopen geleerd, kan ik om een vuilniszak vragen, kan ik vertellen hoe laat ik de deur uit ga morgenochtend en nog veel meer. Maria vindt dat ik erg duidelijk Spaans spreek, ze vindt de uitspraak goed, dat is wel fijn want soms weet ik zelf niet eens wat ik zeg ;-)

Maargoed, het is tijd om dit verhaal af te ronden. Morgen de eerste schooldag waar ik getest word op mijn niveau. Ben benieuwd en ik hou jullie weer op de hoogte!!

Liefs,

Shelley